Onze inheemse uitbundig bloemdragende Beverbomen ontstonden reeds in het Krijttijdperk en groeiden toen overvloedig in de hier aanwezige oerwouden en moerassen langs de kust.
"De Magnoliaceae behoren tot de eerste bloemplanten die tot ontwikkeling kwamen.
Magnoliabloemen hebben echter primitieve kenmerken, welke verraden dat de groep al vroeg in de evolutie van de bloemplanten moet zijn ontstaan.
Zo is er nog nauwelijks differentiatie tussen kelk- en kroonbladeren, zijn er niet enkele maar een grote hoeveelheid meeldraden en beschikt de bloem over vrije vruchtbeginsels die in een spiraal rond de bloeias zijn ingeplant."[1]
 |
Geurende Stermagnolia na de vorst 📷 Jesse Versteghen |
"De oer-kobusmagnolia is nauw verwant aan de stermagnolia."[2]
"In de krijttijd waren het voornamelijk kevers die de bloemen bestuivenden, voordat bijen (en mieren?) nectar aten.
De voor hen, onweerstaanbare bloemengeur en warmte, lokt hen naar het aanlokkelijk eiwitrijke stuifmeel, aanwezig in de meeldraden van de mannelijk bloemen, om zo cosy tegen het vrouwelijke vruchtbeginsel te kunnen kruipen.
De geproduceerde vluchtig geurende oliën
worden bij de thermogene magnolia's,
of na het opwarmen, met tijdstip afhankelijk van hun soort, over een veel groter gebied verspreid dan zonder warmte.
Magnoliabloemen ervaren periodieke hitte-uitbarstingen, waardoor hun temperaturen kunnen oplopen tot wel 5°C hoger dan de omgevingstemperatuur. Deze pieken in warmteproductie vallen toevallig samen met de ontvankelijkheid van mannelijke en vrouwelijke organen. ...
Dit eerder oneerlijke (blijkbaar oer-)signaal, leidt tot het nabootsen van de belonende mannelijke fase in de niet-belonende vrouwelijke fase van de magnoliabloemen, om enige kruisbestuiving te verzekeren zonder energie te verspillen aan extra beloningen."[8] (alias Pavlo's dog)
 |
| 📷 Adriana Van Der Kooij - de Groot |
"O.a. de Kobus alias "Japanse" Magnolia kan je goed herkennen aan de tien centimeter grote roomkleurige bloemen die in april, nog voor het blad uitloopt, beginnen te ontluiken.
Ze zijn lichtgeurend en roomwit gekleurd met soms een lichtroze tint aan de voet van de bloem. Dankzij hun formaat vallen ze goed op voor insecten, die de bestuiving verzorgen. Bestuivers worden ook aangetrokken door de sterke geur die de bloemen verspreiden.
Magnolia's dragen in de nazomer helderrode zaden.
Nadat bevruchting heeft plaatsgevonden, groeien de vruchtbeginsels uit tot kegelvormige roze tot rode vruchten. Als ze in de nazomer rijp zijn splijten ze open en laten ze helderrode zaden vrij. Die blijven aan draadjes hangen alvorens van de boom te vallen. Door hun kleur zijn ze zeer aantrekkelijk voor vogels. Wat, evenals minder goede weersomstandigheden, ook de reden kan zijn waarom wij deze minder vaak ontdekken.
De Japanse magnolia, van nature te vinden op tamelijk vochtige en humusrijke grond,
groeit op licht beschutte plaatsen op goed doorwaterde bodems en kan ook groeien op kalkrijke grond.
Voor het ontkiemen zijn vochtige omstandigheden vereist."[1]
"Als je je magnolia-zaden thuis wilt laten groeien, moet je ze eerst van de magnolia-planten zelf gaan plukken zodra de magnolia-peulen bloeien.
Uit de rode bessen haal je eerst de kleine zaden. Na deze een nacht te laten weken, kan je de buitenste laag van de magnoliazaailing de volgende dag met een harde doek verwijderen.
Vervolgens moet je deze in vochtig zand leggen om ze te laten ontkiemen.[3]
Dan weten we ook alweer waarom onze polders tegenwoordig zo kaal zijn, als het al niet is door het ontginnen van de veengronden...
Over de eetbaarheid van Magnolia :
"Er zouden schadelijke alkaloïden inzitten, dus niet teveel van eten." Uiteraard te is altijd teveel.
Dit is wat ik erover vond...voor meer bronnen best zelf verder zoeken. Je kan ze hier uiteraard plaatsen.
"Met name de schors en het hout van de magnolia bevatten het alkaloïde magnoflorine, dat onschadelijk is voor de mens en hooguit lichte vergiftigingsverschijnselen veroorzaakt. Vergiftiging zou eczeem op de huid en slijmvliezen veroorzaken en in ernstige gevallen krampen. Om dit te doen, zou je echter aan de schors of een beetje aan het hout moeten knabbelen. De kans hierop is waarschijnlijk klein.
De regel is echter van toepassing dat hybriden giftiger zijn dan de traditionele magnolia-variëteiten die al eeuwen tot millennia in China en Oost-Azië worden gekweekt."[4]
"De knoppen bevatten zgn. alkaloïden en (neo)lignanen die respectievelijk (stimulerend) inwerken op het centrale zenuwstelsel en ontstekingsremmend en mogelijk tegen kanker werken."[5] [6]
"In de plant komen ze meestal voor als wateroplosbare zouten gebonden aan organische zuren zoals appel-, melk- en azijnzuur. De vorming ervan vindt plaats uit aminozuren, zoals tryptofaan, fenylalanine, tyrosine, glutamine en lysine."[7]
 |
| 📷 Inge Leonora-den Ouden |
Magnoliabloemblaadjes hebben een gember-achtige smaak.
"Ze kunnen worden gebruikt in plaats van laurierblaadjes voor het op smaak brengen van sauzen en voedsel, de bladeren kunnen ook worden gebruikt als theeblaadjes, voor zoete lauriermagnoliablaadjes moet je ze in zeer kleine stukjes snijden om de beste smaak voor thee te krijgen.
Om deze thee beter te laten smaken kun je ze ook mengen met standaard groene theezakjes.
Je kan ze ook gebruiken in zoete desserts, fijngehakt voor een zoete smaak, je vindt ze vaak in Japanse gerechten en ze worden ook gebruikt als decor op voedsel.
De Magnoliabladeren zelf kunnen ook worden gebruikt als laurierblaadjes in sauzen of als theeblaadjes zoals groene thee."[3][Pfaf]
Meer recepten en geneeskrachtige eigenschappen vind je via deze link.
 |
| 📷 https://en.m.wikipedia.org/wiki/Liriodendron#/media/File%3ALiriodendron_tulipifera.jpg De Tulpenboom |
Een relatief verkeerd naamgebruik, zijnde tulpenboom, kan voor verwarring zorgen. De echte tulpenboom, de Liriodendron tulipifera, hoort ook tot de Tulpenboom-familie (Magnoliceae), maar is geen Magnolia.
Een goede gezondheid gewenst aan iedereen 💝
Wettelijke tekst : Deze informatie is van informatieve aard en geen vervanging voor professioneel medisch advies.