"In Nederland leeft maar één inheemse honingbij: de zwarte bij. Al die andere bijen die de honing voor op onze boterham verzamelen zijn uitheems en geteeld."
Het witte imkerpak is niet ter bescherming van de imker tegen de "gevaarlijke bijen", maar tegen het aanwezige toxische zuur :
"een vreemd zicht: de chemische imker met masker, veiligheidsbril en van top tot teen gehuld in beschermkledij. Jammer genoeg zijn het niet de stekende bijen, maar die vervelende plaag die dergelijke carnavaleske vertoning van de imker vragen. Denk hierbij niet aan uw imago, maar draag de nodige veiligheidsvoorzieningen! Zelfs het welzijn van uw bijen mag uw eigen gezondheid niet in het gedrang brengen.
Hierbij komen de bijen ook onherroepelijk met het zuur in aanraking. Afhankelijk van de gehanteerde concentratie en de specifieke methode, gaan de bijen ook (lichte) hinder ondervinden van de behandeling." [3]
"Ook eten de bijen het met oxaalzuur verdunde suikerwater en op die manier komt het in hun systeem." [8]
"Risico's bij het gebruik van oxaalzuur waardoor bijen dood kunnen gaan.
Het irriteert je luchtwegen (branderig gevoel in je keel, hoesten) en kan leiden tot longschade. Oxaalzuur bindt zich in je lichaam met calcium en vormt oxalaten die je nieren beschadigen.
Een klein beetje oxaalzuur veroorzaakt al ernstig oogletsel (rode en waterige ogen), kan je hoornvlies beschadigen en zelfs blindheid veroorzaken.
Herhaalde blootstelling beschadigt je huid en veroorzaakt ontstekingen of brandblaren." [4]
"Er is echter nog weinig geweten over het precieze werkingsmechanisme van deze zuren op de mijten, maar het vermoeden dat een fysisch contact zorgt voor hun ondergang.
 |
| Honingbij, drinkend van het mineraalrijke water van de vijver. |
De zuren worden als desinfectans of als middel voor het klaren van was gebruikt.
Voor organische zuren is vastgelegd dat een Maximale Residu Limiet niet nodig is. Het is onwaarschijnlijk dat ze in bijenwas of propolis terecht komen. Hun waterbindende eigenschappen zorgen ervoor dat ze niet aan wasdeeltjes binden.
Voor honing is dit anders. Oxaalzuur, mierenzuur en melkzuur komen van nature voor in honing." [3]
"Het lichaam is in staat om
oxalaat uit voeding te halen die hoog is in oxalaat
en
door schimmels en gisten suikers om te zetten in oxalaat (Oxalaat wordt zo ook geproduceerd door schimmels.).
In een gezond spijsverteringskanaal wordt oxalaat door goede darmbacteriën (gisten en schimmels) omgezet en als afvalproduct via de ontlasting uitgescheiden.
De disbalans in darmbacteriën en te weinig enzymen voorkomen dat oxalaat afbreekt.
Wanneer uw darmwand beschadigd is, neemt de opname van oxalaat toe." [5]
"De meer ontwikkelde schimmel typen hebben zogenoemde oxalaatkristallen die zich bevinden op het oppervlak van hun hyfen, deze hebben de mogelijkheid om de vrijgemaakte nutriënten voor langere tijd te binden en zo de adsorptie capaciteit van de bodem significant te verhogen." [6]
- Dit is geen risico. Dit is net de eigenschap. Het lichaam heeft oxalaten nodig om mineralen vast te houden. ... HET gebrek van de 21ste eeuw. -
Als bloedverdunners?
"In de klinische chemie wordt oxaalzuur toegepast om het stollen van bloed te voorkomen. Bij de bloedstolling speelt het calcium-ion een sleutelrol. Door het calcium met oxalaat te binden is het niet meer beschikbaar voor de stollingsreactie en blijft het bloed vloeibaar." [2]
"Bij belemmerde afgifte van gal schijnt veelal de afscheiding van oxaalzuur in urine toe te nemen.
Koolhydraatrijk voedsel doet het gehalte van oxaalzuur in het bloed toenemen.
Extra suiker in het bloed, o.a. door inspuiting van glucose, heeft een verhoging van oxaalzuur in het bloed als gevolg." [7][Download]
"Een van de belangrijkste gezondheidsrisico’s van oxalaat is dat het zich kan gaan binden aan mineralen (voedingsstoffen) in de darmen, zoals bijvoorbeeld magnesium, kalium, zink, ijzer, enz. waardoor deze niet meer goed opgenomen worden.
Oxalaten kunnen niet alleen nierstenen veroorzaken (calciumoxalaat), maar kunnen ook verantwoordelijk zijn voor een heleboel andere gezondheidsproblemen die verband houden met ontsteking, auto-immuniteit (bijv. reumatoïde artritis, lupus enz.), mitochondriale disfunctie, mineralenbalans, integriteit van het bindweefsel, urinewegproblemen en een disbalans in de darmen.
Oxalaatkristallen aangetroffen in de schildklier van 79% van de volwassenen.
Oxaalzuur kan schade veroorzaken in klier- en bindweefsel-, de neurologische functie en de functie van de uitscheidingsweefsels (vooral in de nieren en de blaas).
Een ontstoken of beschadigde darmwand is een veel voorkomend probleem, dankzij veelvuldig gebruik van antibiotica en de aanwezigheid van pesticiden en andere chemicaliën in onze voeding (bijvoorbeeld glyfosaat). Andere plantaardige stoffen zoals fytaten en lectinen (bijvoorbeeld gluten) kunnen de gezondheid van de darmen verslechteren wat de invloed van oxalaat nog eens extra versterkt.
Oxalaat houdt zware metalen zoals bijvoorbeeld kwik en lood juist vast in het lichaam waardoor deze zware metalen gaan stapelen." [5]
"Oxidatie impliceerde oorspronkelijk een reactie met zuurstof om een oxide te vormen. Later werd de term uitgebreid tot stoffen die chemische reacties tot stand brachten die vergelijkbaar waren met die van zuurstof. Uiteindelijk werd de betekenis gegeneraliseerd en omvatte alle processen die gepaard gingen met het verlies van elektronen of de toename van de oxidatietoestand van een chemische soort." [6]
Een goede gezondheid gewenst 💝.
Jesse.
