"Een depressie doet je nadenken, zodat je niet in een chronische toestand van stress terechtkomt die je uitput of waaraan je uiteindelijk sterft.
Natuurlijke weerstand tegen stress:
Britse psychiater Paul Keedwell zegt dat zelfs een zware depressie ons kan redden van de schadelijke effecten van stress op de lange termijn.
Steeds meer wetenschappers trekken in twijfel of depressieve gevoelens het best te behandelen is met pillen, zoals psychiaters nu zo vaak aanraden. Deze kunnen niet alleen bijwerkingen hebben, ze staan ook de evolutie van je gevoelens in de weg." [1]
Een depressie geeft je de indruk van heel snel verouderd te zijn.
"Het is een ziekte die de mens dwingt om een pas op de plaats te maken. Zijn tred wordt langzamer, zijn denken stokt, het geheugen wordt slechter, de eetlust neemt af, waarbij zelfs het zetten van een kopje thee als een geweldige krachtsinspanning wordt ervaren. Alle stofwisselingsprocessen in het lichaam vertragen, waardoor op geestelijk vlak geen enkel plezier meer te beleven valt." [2]
"Als we herstellende zijn van een ziekte zullen de laaggradige chronische ontstekingen de dopamine signalering in de hersenen tegenhouden, welke ons demotiveert om dingen te doen." [5.1] zodat rust en genezing voorrang heeft.
"De belangrijkste factoren die deze explosieve toename kunnen verklaren zijn: de mentale druk die mensen ervaren om te moeten presteren, de overweldigende hoeveelheid indrukken die mensen moeten verwerken, als ook de immense emotionele energie die nodig is om in het drukke en snelle sociale verkeer overeind te blijven. Iedereen doet zijn best om mee te komen in een wereld die steeds veeleisender is. Maar ook de individuele mens heeft geen onbeperkte voorraden energie tot zijn beschikking. Daarom is een energiecrisis in de vorm van een depressie soms pure noodzaak.
Door het houden van langdurige rust, het vermijden van sociale prikkels en het beoefenen van geduld, kan het gebrek aan energie langzaam maar zeker worden opgebouwd.
Voor gezinsleden en andere dierbaren is het eveneens een kwelling om de patient in zijn depressie te moeten meemaken. Ook van hun wordt het uiterste gevraagd aan begrip, geduld en gepaste afstand.
Natuurlijk kan de depressieve patiënt sneller uit zijn lijden worden verlost. Toch zal de patiënt alleen blijvend kunnen herstellen als hij langzaam leert leven." [2]
Een depressie heeft uiteraard te maken met de hoeveelheid trauma's je doorgemaakt hebt en hoe je geest ze aan kan, want ook je lichamelijke ondersteuning hierin blijft belangrijk.
"Ergens je buik van vol hebben."
"Vlinders 🦋 in je buik hebben."
"Darmbacteriën produceren chemicaliën die een invloed hebben op het humeur, zoals serotonine, of neurotransmitters met een kalmerende werking.
Ze maken ook veel dopamine aan, ook bekend als het gelukshormoon."[5]
Een goede gezondheid gewenst 💝.
Jesse.
Meer bronvermelding zie hieronder.
Wettelijke tekst : Deze informatie is van informatieve aard en geen vervanging voor professioneel medisch advies.
https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/2470547016689472
"Stress is per definitie een verstoring van het evenwicht.
Chronische stress speelt echter waarschijnlijk een rol bij de vorming van pathologische neurocircuits, vooral tijdens periodes van hersenontwikkeling, zoals de vroege kindertijd. Van cruciaal belang is dat resulterende veranderingen in neuronale netwerken door aanhoudende bedreigingen – mogelijk door versterking van verbindingen die betrokken zijn bij het ontstaan van depressie/angst en vermindering van circuits die geassocieerd worden met beloning en plezier – kunnen leiden tot de ervaring van depressie, angst
In plaats van de aandacht te verschuiven naar beloningen en plezierige gebeurtenissen, kan het depressieve brein gefocust blijven op interne negatieve ervaringen.
patiënten met angstige depressie kunnen hyperalert hersennetwerken vertonen, zelfs in rust, vergeleken met patiënten met lage angst.
Soldaten voltooiden een interactief spel dat bestond uit risicovol en belonend gedrag vóór en na inzet.
Structurele veranderingen in de neuronen zelf treden inderdaad ook op tijdens periodes van aanhoudende dreiging.
verminderde volumes in de voorste hersenvliezen (PFC) en hippocampus consequent in verband gebracht met depressie bij mensen
Bij een ziekte verandert de communicatie tussen neuronen (en glia 34 ) op een fundamentele manier, waardoor de informatiestroom die door elektrische en chemische activiteit wordt overgebracht, wordt versneld, vertraagd of helemaal gestopt; dit resulteert in gedragsafwijkingen.
Fysiek trauma kan dit veroorzaken door de informatiestroom mechanisch te verstoren
Evenzo kan emotioneel trauma de functionaliteit van neuronen veranderen door het signaleringsmilieu te veranderen
Het sympathische zenuwstelsel leidt zeer snel (in de orde van seconden) tot de afgifte van adrenaline en noradrenaline uit het bijniermerg. De HPA-as is een langzamere (in de orde van minuten) route die de expressie van hypothalamische afgevende hormonen, zoals CRH, vereist om de afgifte van hypofyse-ACTH naar de periferie te bevorderen, wat inwerkt op de bijnierschors om glucocorticoïden (corticosteron bij knaagdieren en cortisol bij mensen) in de bloedbaan af te scheiden. De monoamines van sympathische activering stimuleren de HPA-as, net als serotonine, wanneer deze vrijkomen uit een specifieke subpopulatie van hersenstamneuronen. 47 Dit vergemakkelijkt en handhaaft de fysiologische en gedragsmatige reactie op stress, maar kan die reactie compliceren wanneer stress een regelmatige, continue of onvoorspelbare gebeurtenis is. Hoewel het moeilijk is om de veranderingen in circulerend cortisol te correleren met klinische bevindingen, 20 in knaagdiermodellen van chronische stress, is er een afname van synaptische verbindingen tussen de mPFC en hippocampus met de paraventriculaire nucleus van de hypothalamus, evenals een vermindering van GR's, 48 , 49 als reactie op langdurige blootstelling aan corticosteron. 50 Dit leidt tot reactieve veranderingen in de prikkelbaarheid van de HPA-as en deze stroomopwaartse regulerende regio's (mPFC, hippocampus en uitgebreide amygdala). Daarentegen leidt chronische stress ook tot een toename van de synaptische dichtheid die ontstaat in de amygdala, 51 wat verdere prikkelbaarheid van de HPA-as bevordert. Deze veranderingen kunnen het gevolg zijn van epigenetische modificaties of transcriptionele veranderingen die een getroffen persoon vatbaar maken voor een grotere reactiviteit van de HPA-as en kunnen verband houden met het angstige of hyperschrikachtige fenotype van angstige depressie.
Er zijn steeds meer aanwijzingen dat de veranderingen in neuronale circuits die worden gezien bij chronische stress, depressie en angst te maken hebben met maladaptieve communicatie tussen neuronen en het immuunsysteem. 55 In gezond weefsel bewaken residentiële macrofagen de homeostase en ondersteunen ze de weefselfunctie. 56 Microglia – de macrofagen van de hersenen – zijn bijzonder geschikt om neuronen te ondersteunen en spelen een actieve rol bij synaptische plasticiteit, door synapsen tijdens de ontwikkeling te snoeien en neurotrofe factoren af te scheiden. 57 Waargenomen omgevings- of interne stress leidt tot veranderingen in weefselfunctie en energiemetabolisme die worden gedetecteerd door macrofagen en microglia, zowel in de periferie als in de hersenen; deze immuuncellen initiëren vervolgens een ontstekingsreactie, inclusief de productie van cytokinen zoals IL-1b, TNFa en IL-6, de rekrutering van extra monocyten uit de bloedsomloop en gelijktijdige inductie van negatieve regulatoren, waaronder glucocorticoïden, die helpen het systeem terug te brengen naar de basislijn. 55 Parallel aan de hierboven besproken activering van de HPA leidt beperkte, acute stress tot een acute ontstekingsreactie: cytokinen mobiliseren weefselbronnen om potentiële infecties te bestrijden, weefsels te herstellen, het energiemetabolisme te reguleren en ziektegedrag te induceren (sociaal isolement, meer slaap en verminderde mobiliteit). 58 Chronische stress veroorzaakt echter chronische ontstekingen, wat leidt tot een 'geprimed'-toestand, waarin verdere ontstekingen gemakkelijk worden getriggerd en de normale weefselfunctie wordt aangetast. In de hersenen bijvoorbeeld schakelen microglia over van het leveren van neurotrofe factoren naar pro-inflammatoire cytokinen en worden ze meer fagocytair, wat neuronale atrofie, remodellering en synaptische plasticiteit induceert in kwetsbare gebieden zoals de hippocampus. 55 Chronische ontsteking en chronische stress vormen dus een vicieuze cirkel, waarin stress leidt tot ontsteking, wat leidt tot meer weefselstress en verdere ontstekingen, wat uiteindelijk leidt tot structurele schade die kan leiden tot depressie.
Naarmate de psychiatrische neurowetenschap zich ontwikkelt van het subjectieve naar het objectieve, is het onwaarschijnlijk dat één pad (bijvoorbeeld veranderingen in het neurocircuit, veranderingen in genetische expressie, variaties in de expressie van neurotrofe factoren afkomstig van de hersenen, enz.) de pathofysiologische processen die ten grondslag liggen aan depressie volledig zal verklaren.
Zo ontdekten Smoller et al. 68 gemeenschappelijke genetische variaties op dezelfde vier chromosomale locaties bij autisme, aandachtstekortstoornis met hyperactiviteit, bipolaire stoornis, ernstige depressie en schizofrenie – psychiatrische aandoeningen waarvan traditioneel wordt gedacht dat ze van elkaar verschillen."
"Decennialang werd gedacht dat depressie een simpele chemische disbalans was – een tekort aan serotonine in de hersenen. Maar nieuw onderzoek met hersenscans zet die theorie op zijn kop. Wetenschappers zien depressie nu als een netwerkstoornis, waarbij sprake is van veranderingen in de manier waarop hersengebieden communiceren en emoties, geheugen en motivatie reguleren.
Geavanceerde MRI- en PET-scans tonen aan dat depressie vaak te maken heeft met verstoorde hersencircuits, niet met één chemische stof die misgaat. Chronische stress, trauma en ontstekingen kunnen deze circuits fysiek veranderen, waardoor het vermogen van de hersenen om emoties te verwerken of te herstellen van stress afneemt.
Dit betekent niet dat medicatie niet werkt – het betekent dat het slechts één stukje is van een veel grotere puzzel. Genezing vereist mogelijk aandacht voor stress, slaap, relaties, levensstijl en emotionele regulatie, naast therapie en ondersteuning vanuit de gemeenschap.
De kern van de zaak: je bent niet kapot – je hersenen passen zich aan aan pijn en overbelasting op de enige manier die ze kennen. Met de juiste ondersteuning kunnen deze circuits worden hersteld. Depressie is geen persoonlijk falen; het is een signaal dat je hersenen en lichaam om evenwicht vragen, niet om schuld."
#MentalHealth #Neuroscience #DepressionAwareness #BrainHealth #ScienceExplained
https://www.cam.ac.uk/research/news/depression-linked-to-presence-of-immune-cells-in-the-brains-protective-layer
"Depressie gekoppeld aan aanwezigheid van immuuncellen in de beschermende laag van de hersenen.
Volgens onderzoekers spelen immuuncellen die vrijkomen uit het beenmerg in de schedel als reactie op chronische stress en tegenslag mogelijk een belangrijke rol bij symptomen van depressie en angst.
Hoewel er veel onderliggende oorzaken kunnen zijn, is chronische ontsteking – waarbij het immuunsysteem van het lichaam langdurig actief blijft, zelfs als er geen infectie of letsel is om te bestrijden – in verband gebracht met depressie. Dit suggereert dat het immuunsysteem een belangrijke rol kan spelen bij het ontstaan van stemmingsstoornissen.
Eerdere studies hebben aangetoond hoe hoge concentraties van een immuuncel, bekend als neutrofielen, een type witte bloedcel, verband houden met de ernst van depressie.
chronische stress kan leiden tot de afgifte van neutrofielen uit het beenmerg in de schedel. Deze cellen verzamelen zich vervolgens in de hersenvliezen – membranen die je hersenen en ruggenmerg bedekken en beschermen – en dragen bij aan depressiesymptomen.
De onderzoekers ontdekten dat langdurige blootstelling aan deze stressvolle omgeving leidde tot een merkbare toename van het aantal neutrofielen in de hersenvliezen, en dat dit verband hield met tekenen van depressief gedrag bij de muizen. Zelfs nadat de stress voorbij was, bleven de neutrofielen langer in de hersenvliezen aanwezig dan in het bloed.
Analyse bevestigde de hypothese van de dat langdurige stress een soort 'alarmsignaal' van het immuunsysteem activeerde.
Deze route is eerder in verband gebracht met depressie – type I interferonen worden bijvoorbeeld gebruikt om patiënten met hepatitis C te behandelen, maar een bekende bijwerking van de medicatie is dat het tijdens de behandeling een ernstige depressie kan veroorzaken.
hoe chronische stress kan leiden tot blijvende veranderingen in de immuunomgeving van de hersenen, wat mogelijk bijdraagt aan depressie.
dat chronische stress microbloedingen kan veroorzaken, kleine lekkages in de bloedvaten van de hersenen, en dat neutrofielen – de 'eerstehulpverleners' van het lichaam – de schade herstellen en verdere schade voorkomen.
De meeste mensen zullen wel eens ervaren hoe ons immuunsysteem kortdurende depressieachtige symptomen kan veroorzaken. Als we ziek zijn, bijvoorbeeld door een verkoudheid of griep, hebben we vaak minder energie en eetlust, slapen we meer en trekken we ons terug uit sociaal contact. Als het immuunsysteem altijd in een verhoogde, pro-inflammatoire staat verkeert, is het niet zo verwonderlijk dat we op de lange termijn stemmingsproblemen ervaren."
